Inhoudsopgave

• Geschiedenis van de bezienswaardigheid.
• Info over de bezienswaardigheid.
• Feitjes over de bezienswaardigheid.
• Nawoord.

Geschiedenis van de bezienswaardigheid.

Achtergrondverhaal

Al in 1952 begon Deutsche Post van de DDR een televisietoren voor Berlijn te plannen. Aanvankelijk ging het om een ​​locatie in het zuidoosten van Berlijn. Het project werd echter onderbroken nadat de bouw was gestart, toen bleek dat de locatie slechts acht kilometer verwijderd was van de luchthaven van Berlijn Schönefeld en de toren de vluchtoperaties in gevaar dreigde te brengen vanwege de hoogte en locatie aan de rand van een luchthaventerrein. Nadat verschillende compromisoplossingen mislukten, werd het bouwproject stopgezet in 1956. In de volgende jaren werden alternatieven gezocht en werden verschillende locaties besproken, waaronder in Berlijn Friedrichshain, maar deze plannen werden ook het slachtoffer van bezuinigingsmaatregelen als gevolg van de hoge bouwkosten Berlijnse muur.

In de komende jaren werd de zoektocht naar een nieuwe locatie voortgezet. Naast het feitelijke doel van het leveren van de best mogelijke uitzenddiensten, kreeg de rol van de toren als een nieuw herkenningspunt van Berlijn steeds meer betekenis. Om deze reden eiste de regering in 1964 dat de toren op een centrale locatie zou worden gebouwd, een oproep die werd ondersteund door de SED-leiding. Uiteindelijk was de locatiekeuze een politieke beslissing. Walter Ulbricht, leider van de Socialistische Eenheidspartij die Oost-Duitsland bestuurde, besloot de bouw van een televisietoren gebaseerd op de Fernsehturm Stuttgart en de eerste kunstmatige aardesatelliet Spoetnik toe te staan.

Verschillende architecten waren betrokken bij de planning en uitvoering van de toren tussen 1965-69, met inbegrip van Hermann Henselmann en Jörg Streitparth, Fritz Dieter, Günter Franke en Werner Ahrendt, evenals Walter Herzog, Gerhard Kosel en Herbert Aust. [4] De bouw van de toren resulteerde in de vernietiging van een groot deel van het historische centrum van de hoofdstad van Duitsland. Een middeleeuwse kerk staat naast de toren als een bewijs van de vernietiging van de oude stad.

Bouw van de toren

De werkzaamheden aan de fundering begonnen op 4 augustus 1965 en waren voltooid tegen het einde van 1965. Het betonneren van de torenvoet begon op 15 maart 1966. Het betonneren verliep snel, zodat de markering van 100 meter werd overschreden op 4 oktober 1966. De schacht bereikte zijn definitieve hoogte op 16 juni 1967. Een totaal van 8.000 kubieke meter beton werd gebruikt om de schacht te bouwen, die 248.78 meter hoog was en woog 26.000 ton.

Terwijl de schacht werd opgericht, vorderde het voorbereidende werk voor de torenbal. De werkgroep VEB Ipro had de procedure voor het monteren van de kogel op de gewapende betonnen schacht uitgewerkt, volgens welke de kogel uit 120 afzonderlijke segmenten op de grond kon worden samengevoegd. In april 1967 werd een 35 meter hoge replica van de schacht gebouwd op de bouwplaats tussen de Marienkirche en het Rode Stadhuis waarop de kogelsegmenten waren voorgemonteerd. Dit werk duurde tot november 1967. De bouwkosten waren inmiddels omhooggeschoten van naar schatting 33 miljoen tot 95 miljoen mark, voornamelijk veroorzaakt door componenten en materialen die in vreemde valuta moesten worden betaald, waarvan sommige werden geïmporteerd uit West-Duitsland. In februari 1968 werd de assemblage van de bal op de schacht gestart. Het laatste segment van de bal werd uiteindelijk op 7 oktober geïnstalleerd. Een spike werd op de torenconstructie en de antennestructuur boven de bal gemonteerd, zodat het werk aan het interieur het volgende jaar kon worden gestart.

Begin 1969 druppelde water in het interieur van de toren, wat aanzienlijke schade veroorzaakte; de bal moest opnieuw worden verzegeld. Tot 3 oktober 1969 werd het interieur uitgebreid en werd het toegangspaviljoen voltooid. Na 53 maanden van daadwerkelijke bouwwerkzaamheden werd de toren voltooid in "record brekende" tijd, ondanks alle tegenslagen. De kosten bedroegen meer dan 132 miljoen mark.

Het gebouw, officieel de Fernseh- en UKW-Turm Berlin (televisie- en VHF-toren Berlijn) genoemd, was in oktober 1969 de op een na hoogste televisietoren ter wereld. De enige tv-toren die groter was, was de Ostankino in Moskou. Het was ook het derde hoogste vrijstaande gebouw van zijn tijd, na de toren in Moskou en het Empire State Building in New York.

Sinds de inauguratie

Op 3 oktober 1969, heeft Walter Ulbricht, samen met zijn vrouw Lotte en een delegatie van hoge compagnons, waaronder Günter Mittag, Herbert Warnke, Paul Verner, Rudolph Schulze, Erich Honecker, Werner Lamberz en Erich Mielke, de televisietoren ingewijd en gaf het startschot voor het tweede toestandskanaal van DDR, DFF 2, waarmee op de tweede en vierde lijn in de DDR kleuren-tv werd gelanceerd. De toren is sinds 7 oktober 1969, de dag van de Republiek, toegankelijk voor het publiek.

Vanaf 16 februari 1970 werden vijf FM-programma's uitgezonden vanuit de toren; een eerste televisieprogramma volgde op 4 april 1970. Begin 1972 werden de twee geplande tentoonstellingspaviljoens, het Berlijnse informatiecentrum, een bioscoop en gastronomische faciliteiten voltooid. Over het algemeen boden de restaurants ruimte aan ongeveer 1000 gasten. Na de oprichting van een wettelijke basis voor het behoud van monumenten in 1975, kreeg de Berlijnse televisietoren deze status in 1979. Na de val van de DDR verankerde de Bondsrepubliek Duitsland de monumentenstatus van het gebouw.

Na de Duitse hereniging in 1990, werden stemmen opgeroepen ten gunste van de sloop van de toren. De Bondsrepubliek Duitsland besliste om het gebouw te behouden. Als nieuwe exploitant heeft Deutsche Telekom uiteindelijk meer dan 50 miljoen markeringen geïnvesteerd in de revisie van de omroepfaciliteiten, en er zijn ook een aantal renovaties uitgevoerd aan het gebouw. De antenne kreeg onder meer een nieuwe, krachtigere tip vanaf een hoogte van 327 meter, waardoor de hoogte van de toren in de zomer van 1997 van 365 meter naar 368 meter steeg

De tv-toren is een van de gebouwen in Berlijn die gedurende een aantal dagen tijdens het Lichtfestival elk jaar in oktober wordt verlicht door een speciale lichtinstallatie. Sinds de 2006 FIFA Wereldbeker werd de torenbal gedekt tot het laten lijken op een magenta voetbal als onderdeel van een reclamecampagne door de operator Telekom.

Info over de bezienswaardigheid

De toren is 368 meter hoog en daarmee het hoogste gebouw van de stad en, op de radio- en televisietoren van Riga na, van de Europese Unie. De toren staat bij de Alexander Platz in voormalig Oost-Berlijn. De toren is gebouwd tussen 1965 en 1969 met hulp van Zweedse ingenieurs. De toren bestaat uit een betonnen mast met daarin twee liftschachten. Boven op het betonnen deel bevindt zich een bol bedekt met plaatstaal met daarin het uitzichtplatform en een restaurant. Boven op de bol staat een rood-witte televisieantenne.

Vanwege de ligging in de buurt van Alexander Platz, heeft de toren de bijnaam Alextoren, met name door bezoekers van Berlijn.

Fernsehturm is vanouit de meeste punten in Berlijn te zien. Op 203 meter hoogte

bevindt zich het uitzichtplatform. Bij goed weer kan men tot 40 km ver kijken. Boven het uitzichtplatform bevindt zich een restaurant dat langzaam ronddraait. Het restaurant draait in een half uur geheel rond. De televisietoren is een populaire attractie voor toeristen en er staan vaak lange wachtrijen om naar binnen te kunnen. De toren is het gehele jaar door geopend voor bezoekers. De lift waarmee de bezoekers naar boven kunnen, gaat in 40 seconden van beneden naar boven

Geitjes over de bezienswaardigheid

· De Fernsehturm is een van de twee televisietorens in Berlijn. De andere is de Funkturm, die zich bevindt in het voormalige West-Berlijn.

• Toen de toren af was, bleek dat zo rond het middaguur een groot kruis verschijnt op het plaatstaal wanneer de zon erop schijnt (foto). Het kruis werd, verwijzend naar de atheïstischegrondslag van de socialistischeregering en de kritische houding ten opzichte van kerken in de DDR, de Rache des Papstes (wraak van de paus) genoemd. Volgens anekdotes werd door de DDR-regering geprobeerd het kruis, dat volgens een andere anekdote weer de "plus van het socialisme" werd genoemd, tevergeefs weg te werken; het is nog altijd zichtbaar. De toren kreeg daarom in West-Berlijn de spotnaam "Sankt Walter" (met een verwijzing naar Walter Ulbricht). Een andere typisch Berlijnse benaming is "Telespargel" (televisie-asperge

Nawoord